بسم ا… الرحمن الرحیم
دلبر ناز
ای دلبر نـــــــــــــازِ دلرُبایم ای بـــــــــــاورِ عقل بینوایم
گیسویِ تو زنجیر دل مــــــا در بندِ تــــو در نشوُ و نمایم
در داغ لبت گرفته مـــــــاتم اینجـــا شده محراب دُعایم
درویشم و بی نیـــــاز امّــــا بر درگـــــــه تو شَهـــاگدایم
سویت همه ذرات تن من هم جــان و دل و نوا و نایم
بیگانه زخویشم و ندانم بـــــا خیلِ رهِ تـــو آشنایم
از عهد تـــــــو مطلع ولیکن من روسیَهم که بـــی وفایم
زندان غمت فسرده مـا را از تــاب و تبت نمــا رهایم
دردی بدلم نشسته جانا دل مرده ام و رســـان دوایم
بیچاره زننگ و نام هستم بـــاز آمده از روی و ریـــــایم
در گلشن آرزو نگــــــــارا من در خس و خـار مبتلایم
در حال و هوای غیر بــودم درپوش بنه بـــه این جفایم
پیرایه زبس به خویش بستم آراسته کن، بـــــده صفایم
گر بسته شده تمام درهــــا در پشت درآید این صدایم
از نـــــاز نگـــاه نــــازنینت خواندم که گذشتی ازخطایم
من هرزه شدم زمی پرستــی یک جرعه نمـــا تو کیمیایم
رحمی به «مُبین»نما مبینا مجروح وشکسته دست وپایم
نصرالدین کریمی «مُبین» از زیاران
وزن شعر : مفعول مفاعلن فعولن
وحید گفته:
reza گفته:
