عـــامر شعـــبـــی گوید: امیرالمـــؤمنین (ع)، بدون هیچ پیش بینی قبلی، نه جمله فرمود که دیدگان بلاغـــت را خیـــره کرد و جـــواهر حکـــمت را یـــتـــیـــم نمود و دست تمـــام مردم از اینـــکه بتوانند یکی از آن جمله‌ها را به خوبی ادا کنـــنـــد، کوتاه کرد: سه جمله آنها در راز و نیاز و سه جمله در حکمت و سه جمله در ادب معاشرت است.

الف- منـــاجـــات 

۱- خـــدای من! مرا همین عـــزّت و سربلـــنـــدی بـــس که تـــو را بـــنـــده باشم.  

۲- و مـــرا همین ســـرافـــرازی بـــس که تـــو پـــروردگـــارم باشی.  

۳- تـــو آنچنـــانی که من دوست دارم، مـــرا نیـــز آن چنـــان کن که تـــو دوســـت داری.

ب-حکمت 

۱- ارزش هـــر کس به‌‌ همان است که او را زیـــنـــت بخـــشـــد و نیکویـــش سازد.  

۲- آن کس که قـــدر و ارزش خویـــش بـــدانست، از هـــلاکـــت رهــــــا شد.  

۳- مـــرد در زیـــر زبـــان خـــود نهـــفـــته است.

ج- ادب معــــــاشرت 

۱- به هرکـــس که می‌خواهی با احســـان و نیکـــی منّـــت بگذار تا سَــــــروَرَش باشی.  

۲- اگر خـــواهی اسیـــر کسی باشی، به او نیـــازمنـــد بـــاش.  

۳- اگر خـــواهی هم تـــرازِ کسی باشی، از او بی‌نیـــاز بـــاش.

از لابلای گفته ها/  سید جواد مهری/ انتشارات حضور/ص  ۴۱۵و۴۱۶