قطعه ای درباره ی «زبان»
درون تو بدان گنجی نهـــــان است
کلیدش دفــــــع آفات زبان است
نباشی مالکش بیچاره گــــــــردی
که این ابزار شیطان در دهـان است
زبانت را نگهـــــــــدار از دُرشتی
بدان مردی به زیر آن نهـــان است
فسادش،غیبت و کذبست و تهمت
جدال و ناسزا هم بی گمـــان است
اگر جویای حکمت در جهـــــانی
زبان خود گرفتن در میـــان است
نجاتی گر تو خواهی ای خـــردمند
سکوت و خاموشی درهر زمان است
سخن گر چه مثـــــــــال نقره باشد
سکوت تو طلای جــــــاودان است
پشیمــــــــــانت کند بیهوده گویی
که آن تیری تو را اندر کــمان است
دهـــــــــان را گر ببندی بر اباطیل
تمام جسم و جانت در امـــان است
بدین قدّاره بس خونهـــــــا بریزی
که جان بسیار در بند زبـــــان است
اگــــر خواهی امین خلـــــق باشی
سخن را راست گفتن هر زمان است
«مُبینا» گــــــــــر امید وصل داری
طریقش ذکر دائم با زبــــــان است
وزن شعر: مفاعیلن مفاعیلن فعولن
نصرالدین کریمی(مُبین) از زیاران
