کیفر مخالف ولایت علی (ع) در عالم برزخ:
علامه طباطبایی ( صاحب تفسیر المیزان ) نقل کرد: استاد ما عارف برجسته حاج میرزا علی آقا قاضی می گفت: در نجف اشرف، در نزدیکی منزل ما، مادر یکی از دخترهای افندی ها (سنی های دولت عثمانی) فوت کرد.
این دختر در مرگ مادر، بسیار ضجه و ناله می کرد و عمیقاً ناراحت بود، و با تشییع کنندگان تا کنار قبر مادرش آمد و آنقدر گریه و ناله کرد که همه حاضران به گریه افتادند.
هنگامی که جنازه مادر را در میان قبر گذاشتند، دختر فریاد می زد: من از مادرم جدا نمی شوم.
هر چه خواستند او را آرام کنند، مفید واقع نشد، دیدند اگر بخواهند با اجبار، دختر را از مادر جدا کنند ممکن است جانش به خطر بیفتد، سرانجام بنا شد دختر را در قبر مادرش بخوابانند؛و دختر هم در کنار پیکر مادر در قبر بماند، ولی روی قبر را با خاک نپوشانند، بلکه با تخته بپوشانند ، و دریچه ای بگذارند تا دختر نمیرد، و هر وقت خواست از آن دریچه بیرون آید.
دختر در شب اول قبر، کنار مادر خوابید، فردای آن شب آمدند و سرپوش را برداشتند، تا ببینند بر سر دختر چه آمده است.
دیدند تمام موهای سر او ، سفید شده است.
پرسیدند: چرا این طور شده ای؟
گفت : شب کنار جنازه مادرم در قبر خوابیدم ناگاه دیدم دو نفر از فرشتگان آمدند، و در دو طرف ایستادند و یک شخص محترمی هم آمد و در وسط ایستاد، آن دو فرشته مشغول سوال از عقائد مادرم شدند، و او جواب داد، سوال از توحید نمودند، جواب درست داد، سوال از نبوت نمودند، جواب درست داد که پیامبر من ، محمد بن عبدالله (ص) است، تا اینکه پرسیدند: امام تو کیست؟
آن مرد محترم که در وسط ایستاده بود، گفت: « من امام او نیستم » ( آن مرد محترم ، امام علی (ع) بود)
در این هنگام ، آن دو فرشته، چنان گرز بر سر مادرم زدند که آتش آن به سوی آسمان زبانه کشید، من بر اثر وحشت و ترس زیاد ، به این وضع که می بینید در آمدم.
مرحوم قاضی می فرمود: چون تمام افراد طایفه آن دختر در مذهب اهل تسنن بودند، تحت تأثیر این واقعه قرار گرفته و شیعه شدند ( زیرا این وایعه با مذهب تشیع ، تطبیق می کرد) و خود آن دختر ، جلوتر از آنها به مذهب تشیع گروید.
نقل از کتاب عالم برزخ در چند قدمی ما/ ص۱۹۸/داستان۲۵/نوشته ی مرحوم محمد محمدی اشتهاردی/انتشارات نبوی
