مدینــه شهـر دین ، شهـــر رسـالت
مـدینــه عشــق مـا ، شهــر امـامت
مـدینـــه شهــر غصـه ، شهر محنت
مـدینـــه شهــر تنـــهایی و غـربت
مـدینـــــه با بقیع و درد هجــــران
زنـد بـر جـان شــیعه داغ هجـــران
مـدینــــه شــــاهـد نـامهــــربـانی
مدینـــه بیکـــسی ، بی همـــزبـانی
مـدینـــه، مـادری تنـــها نشـــسته
میـــــان کـوچــه غمـــها نشــسته
همان کوچه که پررنج ومحن بـود
که دست مـادرم دست حسـن بـود
همـان کوچه که زد سیلی ستمگر
بـه روی چهــــره زیبــــای مـــادر
همـان کـوچه که بسـته دست مولا
به پیش چشـم خون افشــان زهـــرا
مدینـه،مـادرم دردی به جان داشت
به بازویش ز دشـمن اونشـان داشت
میــــان خـانـهای مـادر نشــــسته
به پشت در کنـــون بـا جـان خسـته
دری میســوزد و مـادر هـراســان
بـه یـاد حیــــدرش تنـــها و نـالان
بـه یـاد حیـــدرش او بی قرار است
همان حیــدرکه بی زهرا نزار است
همان حیـدر که در صبحی شرر بار
شـود فرقش ز ضـرب کینه خونبـار
دری می سـوزد و مادر غمین است
به عشـق محسنی که در جنین است
بـه یـاد زینـب و آن نـور عیــنش
به یـاد آن حسـن همـچون حسینش
به یـاد آن جگـر در طشت پر خـون
بـه یـاد چهــره رنجــور و محــزون
بـه یـاد آن ســر از تـن جــدایـش
کـه جـان عـالــمی بــادا فــدایـش
بـه یـاد زینــبی کـه کـــــربلا بـود
پـرســـــــتار اســــــــیران بلا بـود
در ایـن انـدیشـــههـا مـادر نشـسته
که بـا ضــرب لگد آن در شکـــسته
میــــــان آن در و دیـوار خـانــه
گـرفتـه مــرغ عـاشـــــق آشــــــیانه
دگـر مـادر اســــیر آن ســتم شـد
که از داغـش جهـــانی پر الم شـــد
شکـــسته زان لگــد پهـلوی مــادر
که ســوزد زین مصیبت قلب حیدر
بلـرزد عـرش حـق از داغ زهـــــرا
بگـــرید چشــــم عالـم زیـن بلاهـا
ز داغ فـاطمـــه شــیعه غمـین شـــد
تو گویی محشری روی زمین شـــد
بـه یـاد مـادر پهـــــلو شکـــــسته
بـه جـان شــــیـعیان دردی نشــــسته
بـه یـاد فـاطمــــه مـن غصـــه دارم
ز درد ایـن دلم صـــد قصــــه دارم
چه شد آن صـوت قـرآن و دعایش
چرا دیگـــر نمــی آیـد صــــدایش
چــرا در غـربت تلــخ شــــبانـه
بـه گـوری بی نشـــان گشـتی روانه
چـرا درخلـوتی خـامـوش و بیـجان
سفــر کـردی بـه روی دست یـاران
علـی از مـاتمت غمــگین و خســته
ز داغت قلب مـولایم شکـــــــسته
حسن از هجــر رویت در فغـانست
دو چشمش بهـر مادر خونفشــانست
حســین و زینبت غمـگین و زارنـد
بـرایت مـادر مـن غمگــــــسارنـد
خـدایـا ریشــه کـرده غم بـه جـانم
ز داغ فـاطمــــــــــه مـن نـاتـوانم
مدینـــه شهـــر غم ،کـو مـادر مـن
از ایـن مـاتم چـه آمـد بـر ســــر مـن
مـدینــه مـادرم در بســـترش نیست
نشــــانی از مــزار و تـربتــش نیست
خـدایـا داغ زهــرا جانگــداز است
نشـــان خـاک او مـاننــــد راز است
الهـی کی شــود مهــدی بیــــایـد
کـه قبــــر مـادرش بـر مـا نمـــایـد
بیــا مهـدی نشـان ده قبـــر زهــرا
«رهــا»کن شـــیعه را از ایـن معــــما
قاسـمی ـ رهــا
بهروز قاسمی (رها) گفته:
نصرالدین کریمی گفته:
