بسیاری از والدین از اینکه فرزندانشان، فرصت زیادی را صرف بازیهای یارانه ای می کنند، گلایه دارند. شدت علاقه و وابستگی بچه ها به این بازیها، ممکن است تا جایی پیش رود که وقتی والدین به انها معترض می شوند و خواستار توقف انها می شوند، بچه ها عصبانی می شوند و زیر بار این حرف نمی روند.

این سوال اغلب والدین است که در چنین شرایطی چه باید کرد؟ نوشتار زیر به طور مختصر به ارائه پاسخی در این زمینه می پردازد.

وظیفه والدین

اگر به عنوان یک پدر و یا مادر به این مطلب توجه کرده اید، مدتی با خود بیندیشید که مهمترین وظیفه شما در قبال فرزندتان چیست؟ اینکه هر اقدامی

واسطه‌های فیض خدا به زمین اولیائی هستند که با وجودشان برکت و رحمت الهی به زمینیان خاک نشین می‌رسد. خداوند حافظ و نگهبان آن هاست و آن ها عبد الهی و دوستدار حضرت حقّنند. ما خاک نشینان توصیه شده ایم که دعای فرج بخوانیم تا روزگار خوش آید! چرایی صلوات و دعای فرج ما برای او که حافظ و نگهبانی چون خود خدا دارد چه ارزش و چه سود برای حضرتش خواهد داشت؟!

آیا دعا و صلوات ما برای مهدی فاطمه (عجل الله تعالی فرجه الشریف) فایده و سودی دارد؟! این نوشتار می کوشد به این موضوع بپردازد تا از این رهگذر ارتباطمان را با او مستحکم تر نماییم إن شاء الله.

صلوات یک شعار است!

صلوات فرستادن و دعای ما شیعیان برای حضرت مهدی(عجل الله تعالی فرجه الشریف) فارغ از سایر دلایل و علل آن یک «شعار» است! نه اشتباه نکنید! مقصودم شعار به معنای عامیانه آن نیست که

  خوشا به حال کسی که قلبی سالم دارد، خدای هدایتگر را اطاعت می کند، از شیطان گمراه کننده دوری می گزیند، با رهنمایی مردان الهی با آگاهی به راه سلامت رسیده….

قدم در مسیر رستگاری

« فلیقبل امرُءٌ کرامهً بقبولها، و لیحذر قارعهً قبل حلولها، و لینظر امرۆٌ فی تصیر أیّامه، و قلیل مقامه، فی منزل حتّی یستبدل به منزلاً، فلیصنع لمتحوّله و معارف منتقله، فطوبی لذی قلب سلیم، اطاع مَن یهدیه، و تَجَنَّبَ مَن یُردیه، و أصاب سبیل السلامه بِبَصَرِ مَن بَصَّرَهُ، و طاعهِ هادٍ أَمَرَهُ، و بادر الهُدی هَبلَ اَن تُغلَقَ أَبوابُهُ، و تُقطَعَ أسبابُهُ، و استَفتَحَ التوبهَ، و أماط الحوبه فقد اُقِیمَ علی الطریق، و هُدِیَ نهج السبیل»۱

 شرح گفتار

امیر بیان علی(علیه السلام) در این فراز از خطبه ی ۲۱۴ نهج البلاغه

آیت الله جوادى آملى ، که توفیق شاگردی حضرت علامه را داشتند از آن سالها می‌گوید: یادم هست سال ۱۳۵۰ بود که مى‌خواستم به مکه مشرف شوم ، مصادف با زمستان بود.

 آن روز هم هوا سرد بود و برف مى‌بارید، رفتم براى عرض سلام و تودیع و خداحافظى، در زدم؛ علامه