ای علمدار نام آور من امیر لشکر من ۲
پیکرت افتاده اندر بر من امیر لشکر من ۲
ای برادر تویی پشت و پناهم امیر لشکر من
پیکرت افتاده اندر بر من امیر لشکر من
ای علمدار نام آور من امیر لشکر من ۲
پیکرت افتاده اندر بر من امیر لشکر من ۲
بر خیز و بنگر یاور ندارم امیر لشکر من
جز تو برادر غمخواری ندارم امیر لشکر من
پیکرت افتاده اندر بر من امیر لشکر من
ای علمدار نام آور من امیر لشکر من ۲
پیکرت افتاده اندر بر من امیر لشکر من

بهروز رها

دل مست صفای نیـنوا شـد            با زخمـه عشـق در نوا شـد

 در بزم شعور و شعراحساس        این مرغ دلم غزل سـرا شد

 بـا یـاد ســتارگان خونیـن              در سـینه چه آتشی بپـا شد

 دل بوسه زند به خاک عشقش     خاکی که شفای درد ما شـد

 آن بوی نسـیم خاک کویش             دل برده ز ما و جانفـزا شـد

 چون خدا در آن عجین است               مقصـود تمــام انبـیا شـد

خاکی که نهایتی ز عشق است        خاکی که تمـام یاد ما شـد

آن دشت حضور عشق و ایثار          با بوی حسـین پر صفا شـد

 آن بسـتر سرخ نبض تاریخ                با خون حسـین پر بها شـد

این دل که هوای گریه دارد                  دیـوانـه دشت کـربلا شـد

 دشتی که ز غم عطش به جان داشت       سـیراب ز خون اصفـیا شـد

 بر تشنه لبان چو بسته شد آب        از سـوز عطش غمی بپا شد

   آبی که خجل شد از ابوالفضل        شــرمنــده آل مصطفی شد

 دستی که فرات را خجل کرد              از قامت پهــلوان جـدا شـد  

در سـایه نخل دل شکسـته                      آب آور کـربلا فـدا شــد

چون قد علی به خون شناور                از ضـربـه تیـغ اشـقیا شـد

 در زیر هجـ,وم سم اسـبان               قاسم بدنش ز هم سوا شد

 وین غنچه به روی دست آن گل           پرپر ز قسـاوت و جفا شـد

 با دست حسین عاشق آن دم        خونش چو ستاره بر سما شد

 تا قامت حق به خاک و در خون           از کیـنه خصم بی حیـا شـد

 وان قامت سـرو تکسـواران                با خاک شـهادت آشــنا شد

 سـالار شـهادت و شجاعت                 راضی به رضـای کبـریا شد

 برپا شده بس حماسه ای ناب            با رزم سـپاه حق چها شـد

 سلطان حماسه ها بپا خاست               یـاریگـر او فقط خـدا شـد

 تنها به قیـام خود جلا داد                 تا اینکه سرش ز تن جدا شد

 در کرببـلا از این حمــاسه                   افسـانه عشـق برملا شـد

زینب چو علم گرفته بر دوش                    بـانـوی قیـام کـربلا شـد

زینب که خدای عاشقی بود                  بر زخم دلش خـدا دوا شـد

در سـایه لطف نـاب دادار                    زینب به قضای حق رضا شد 

حجمی ز ولای عشق زینب              در سینه شیعیان «رهـا» شد
بهروز رها

 یاحسین ای­ مظهر عشق و صفا

یاحسین ای­ صاحب لطف و عطا

یاحسین ای ­تو صفای جان و دل

این جهان از شور ایثارت خجل

یاحسین ای­ مهر احسان و سخا

مهر تو شد در جهان سودای ما

یا حسین ای نور حق اندر زمین

ای به جنت یار خیــرالمرسلین

هم نشان داری ز زهرا هم علی

نور حـق در چهــره تو منجلی

اختـر تـابـان شـهر عاشـقان

تک سـوار عرصه کون و مکان

ای حسین ای رهبر منکر ستیز

ای که بودی با جهالت در ستیز

جان و سر در راه یزدان داده ­ای

هم به عالم درس ایمان داده ­ای

خم نگـردد قـامتت مـولای مـا

پیش غیـری جز به در گاه خدا

با قیــامت دین احمد زنده شد

تا قیــامت رزم تو پاینـده شد

جان ما ممـلو ز عشـق روی تو

ما که ­ایم جز شـیفتگان کوی تو

بت شکن ای میـر دشت کربلا

بهـر ما هسـتی شفیع روز جزا

ای فدای تو شـود جان «رهـا»

یاحسین ای مظهرعشق و صفا

بهروز ((رها))

می­خوام برم به کربلا دعا کنم

می­خوام حسین خوبمو صدا کنم

این دلمو راهی کربلا کنم

ناله کنم من جونمو فدا کنم

می­خوام برم به کربلا داد بزنم

از ته دل می­خوام که فریاد بزنم

داد بزنم حسینمو صدا کنم

گریه کنم ز دل خدا خدا کنم

اونجا کنار قبر مولا بشینم

شاید که من آقا حسینو ببینم

می گم آقاجون دردمو دوا بکن

جون علی حاجتمو روا بکن

می­خوام برم به کربلای پربلا

می­خوام برم پیش حسین سرجدا

میگم آقاجون که دلم تنگه برات

مثل همیشه دل من کرده هوات

پر می زنه دلم به شوق کربلا

کی میشه من بیام به پابوست آقا

آقاجون ترو به جون اکبرت

جون زینب جون زهرا مادرت

آقاجون قسم به دشت نینوا

جون عباس قشنگت به خدا

آقاجون به حرمت رقیه ات

آقاجون به اصغر ششماهه ات

آخرش منو ببر به کربلا

این دل تنگ منو نشکن آقا

می دونی من عاشق کربلاتم

عاشق اون خوبی و اون صفاتم

آقاجون اگرچه من شرمنده ام

منو کربلا ببر تا زنده ام

آقاجون بی کربلات من می میرم

می دونی به عشق تو من اسیرم

واسه دیدن تو هستم دیوونه

آرزو نذار تو قلبم بمونه

جونمو بگیر ولی امون بده

کربلا رو تو به من نشون بده

آقاجون کرببلات دوای من

خاک اون مرهمه و شفای من

اگه من راهی کربلا بشم

محرم آمد و دل بی قرار کربلا شد

محرم آمد و این دل گرفتار بلا شد

محرم بوی­ عشق و بوی ایمان می­ دهد باز

محرم بوی هفتاد و دو قربان می­ دهد باز

محرم امد و یاد حسین بر دل نشسته

که از داغش دوباره قلب این عالم شکسته

محرم آمد و من یاد عباس می­کنم باز

لب­ عطشان مولا را من احساس­ می ­کنم باز

به یاد آن دو دستی که از پیکر جدا شد

به یاد نازنین اکبر که بهر دین فدا شد

و قطعه­ قطعه شد قاسم ­تنش ­از ضرب شمشیر

گلوی اصغر ششماهه پاره از دم تیر

سکینه از عطش در خیمه­ گاه غمگین و نالان

رسان یک قطره آبی برایش ای عموجان

محرم امد و رنگ عزا عالم گرفته

زمین و اسمان را زین مصیبت غم گرفته

الهی درد دردمندان دوا کن

دل شیعه ز بند غم «رها» کن

بعثت خاتم الانبیاء محمد مصطفی (ص)
بر مسلمین جهان و شما عاشقان و شیفتگان حضرتش مبارکباد

شکفــته غنــچه دیـن در دل غـــــار

ز کــوه نـور آیـد عطــــــر گلــــزار

گل­افشــان شــد همه دشت و بیابان

شکـــــوفـه ســر زده از بـام و دیـوار

رســــیده مــوسـم انگیـــــــزشی نـو

شـــــنود گفــــته­هــای نـاب دلــدار

محــمد در حـرا مبعــوث حـق شــد

ز ســیمایش نبـــوت شـــد پـدیـدار

بـه عیـد مبعثـش شـوری بپــا کن

ز  رنج  و  غم دگـر خود را«رها» کن

****
حـرا درانتــــظار انقــــــــلاب است

دگر وقت شکست دیو خواب است

پی راز و نیــــــــــــازهـای شـــبانه

محــمد ســینه­اش پـر التـهاب است

میــان قـوم جهـل و کفـر و الحـــاد

هم اینک موعـد یک انتخاب است

بـه پـایـان آمــده عمـــر جهــــالت

اوان پویش و و وقت صـواب است

ز کـوه آمـد نـدا اقــرأ محــــــــمد

زمـان بعثت و روز خطـــــاب است

بـه عیـد مبعثـش شـوری بپــا کن

ز  رنج  و  غم دگـر  خود را«رها» کن

****
زمــان بعثت فـردی امیـــــــن است

کسی کـه در رسـالت بهتــرین است

نـدا آمـد ز حـق ســـــوی محـــــمد

همـو کـه صــاحب علم­الیقــین است

خطــاب آمـد بـه احمــد از دل کـوه

بخــوان اقـرأ ،کنـون آغاز دین است

بخــوان بـا نـام رب خـــالـــق خـود

بخــوان بـا نـام او که بی قـرین است

بـه نـام خــــالـق ارض و ســـماوات

بـه نـام او کـه رب­العــــالمـین است

بـه عیـد مبعثـش شـوری بپــا کن

ز  رنج  و  غم دگـر خود را«رها» کن

****
محـــمد خـاتم پیغــــــمبران شـــد

محـــمد بهتــرین خلق جهــان شـد

گــرفته از خــدا امــر رســـــــالت

کـزو قــرآن و عتـرت جاودان شـد

محـــمد صــاحب لطف و کـرامت

که اعجــازش کتـاب آســمان شـد

چهــل از عمــر نـاب او گـذر کـرد

کـه مبعــوث خـداونـد جهــان شـد

بـه جنبش پـرچم اســــلام احمــــد

به دوش مهــدی صـاحب زمان شـد

بـه عیــد مبعثـش شـوری بپــا کن

ز  رنج  و  غم دگـر خود را«رها» کن

بهروز _ رها

(بوی باران)

بوی باران  میدهد امشب هوای انتظار

چتر دل را می‎‎گشایم در هـوای انتظار

پر شده  از  ابر هجرت آسمان اشتیاق

میدهم تاوان هجرت  در ازای انتظار

میزنم  قاب خیـالت را  به دیوار دلم

می نشینم سر به دیوار  از جفای انتظار

حجمی از یادت نمایان شدزپشت پنجره

میرسد از پشت در اینک صدای انتظار

یاد تـو گل کرده امشب تا به گلدان دلم

پر کشـد  بـوی  نجیبت در فضای انتظار

بسکه چشم من زلای دربه سوی کوچه است

جا گرفته در  نگاهم  رد  پای انتظار

من «رها» سازم عنان اختیارم را دگر

تا فدا سـازد وجودش را برای انتظار

بهروز ـ رهاـ

مدینــه شهـر دین ‏، شهـــر رسـالت    

  مـدینــه عشــق مـا ، شهــر امـامت

مـدینـــه شهــر غصـه ، شهر محنت  

    مـدینـــه شهــر تنـــهایی و غـربت

مـدینـــــه  با بقیع و درد هجــــران  

    زنـد بـر جـان شــیعه داغ هجـــران